با تشکر از همکار قدیمی و همکلاسی جدیدم جناب آقای سهرابی که نخستین بودند ؛ نوشته نخستشان را بردیده می‌گذارم.
چهارشنبه سی ام بهمن 1387
آ غازي متفاوت براي شروعي مبارک
دوشينه سه شنبه بود (۲۹/۱۱/۸۷) آغازين روز برپايي آوردگاه ياد گيري وياد دادن در دانشکده صدا وسيما وما دانشجويان به پايان راه رسيده گوش تا گوش در اتاق(۲۰۹)بنشسته وسر خوش از اين که مسير مشق به سرازيري رسيده سبيل تاب مي داديم و دل بر آب که "شعر "(اي که شش ترم رفت و در خوابي............... مگر اين ترم را تو دريابي) در اين خيال خوش تفرج مي کرديم و سر خوش اس ام اس رد وبدل که استاد که ما به رسم مالوف دکترش مي خوانيم و حکيمش مي دانيم از در به درون درآمدستي و بر ما در عيش او ببستي.
القصه غصه از آنجا آغازيد که استاد اعظم همانکه لبهاي مبارک از هم گشود ،آنچه از کله ي ما بر خاست چيزي نبود جز دود؛ چيزي نمانده بود که نگاه سنگين ما به يکديگر شيشه عمرمان را بشکند!!!
پس از آنکه بفرموده صندلي هاي پشت به هم نشسته را از حالت دوران ناصر الدين شاهي خارج وچون يکي از کلاس هاي دانشگاه هاي ينگه دنيا به شکل نيم دايره دراورديم احساسي اکسفوردي در ما خلق شد وما خود را در مکتب فرانکفورت ديديم با مو هايي شانه زده .
وچون استاد سبيلهاي آويزان ما راديد و نداي الغوث ما شنيد در دل خنديد و اشتلم کردن آغازيد که "به من چه شما را بود هروله به من چه که داريد زدنيا گله " به من چه که ترم هاي پيشين شما به جاي نخير هي بگفتيد بله" "کنون اين شما اين کلاس خبر خبر را توان نيست کردن زبر" اگر مرد راهيد ببنديد ميان که دوران خوش بودن آمد بسر" خبر را رياضت کشيدن رواست بجز اين هر آنچه بگويم خطاست "کنون گوش هوش تيز بايد نمود هماورد اين رزم نباشد خمود
يکي زان ميان نيک مردي نيک سرشت و عاقبت انديش دوستان را زير لب هلا داد که ياران چه نشسته ايد که تا موسم حذف و اضافه اندک زماني باقي است فرصت از دست ند هيد که عرصه تنگ است .
